طبقه مفسران عامه عصر تدوین
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
طبقه مفسران عامه عصر تدوین : مفسران میانه قرن دوم هجری از نظر اهل‌سنّت
با توجه به این‌که عصر تدوین را معمولاً اواخر عهد بنی‌امیه و ابتدای عهد بنی‌عباس (133 ق) دانسته‌اند، طبقه مفسران عامه عصر تدوین کسانی هستند که علامه طباطبایی (ره) آن‌ها را در طبقه چهارمِ تقسیم‌بندی خویش ذکر کرده است. مراغی در مقدمه تفسیر خود (ج 1، ص 6-10) این افراد را در طبقه سوم قرار داده است.
مشهورترین مفسران این طبقه عبارتند از:
1. یزید بن هارون سلمی (م 117ق) ؛ 2. شعبة بن حجاج (م 160ق) ؛ 3. وکیع بن جراح (م 197ق) ؛ 4. سفیان بن عیینه (م 198ق) ؛ 5. روح بن عباده بصری (م 205ق) ؛ 6. عبدالرزاق بن همام (م 211ق) ؛ 7. آدم بن ابی‌ایاس (م 220ق) ؛ 8. عبد بن حمید (م 249ق) .
تألیفات تفسیری این افراد به صورت مستقل نبود؛ بلکه روایات تفسیری را به عنوان بخشی از ابواب حدیث و ضمن تألیفات حدیثی گردآوری می‌کردند.
نیز ر.ک:طبقات مفسران اهل‌سنت.
منابع
- التفسیر و المفسرون جلد 1 : صفحه 141
- قرآن در اسلام : صفحه (76-77)
- علوم القرآن عند المفسرین جلد 3 : صفحه 451
- الاتقان فی علوم القرآن جلد 4 : صفحه 242
- مناهل العرفان فی علوم القرآن جلد 2 : صفحه 32