استعمال شرعی
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
استعمال شرعی : استعمال لفظ توسط شارع در معنایی متفاوت از معنای لغوی و عرفی
به کارگیری الفاظ از سوی شارع به قصد افاده معنای خاص در ذهن مخاطبان را استعمال شرعی می‌گویند؛ به بیان دیگر، به استعمال هایی که در لسان شارع (به لحاظ شارع بودنش) صورت می‌گیرد، استعمال شرعی می‌گویند، مانند: استعمال لفظ ' صلاة ' و اراده عبادت خاص.
نکته:
هر گاه شارع لفظی را در معنایی استعمال کند و برای مکلف تردید به وجود آید که آیا معنای شرعی (حقیقت شرعیه) را اراده کرده یا معنای عرفی را، ابتدا آن را بر معنای شرعی حمل می‌کند و اگر چنین حملی ممکن نبود، آن را بر حقیقت عرفی حمل می‌نماید و اگر آن هم ممکن نبود، بر معنای لغوی حمل می‌کند.
نیز ر.ک:حقیقت شرعی.
منابع
- التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول : صفحه 228
- التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول : صفحه 230
- محاضرات فی اصول الفقه جلد 1 : صفحه 169
- الموجز فی اصول الفقه : صفحه 34
- فرهنگ نامه اصول فقه
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «استعمال شرعی» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید: