ظهور بدوی
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
ظهور بدوی : ظهور ابتداییِ قابل انتفاء به وسیله قرینه
ظهور بدوی، به ظهوری گفته می‌شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن قرینه بر خلاف آن، از بین می‌رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام متکلم ـ میان سخنان گوینده ـ برای شنونده پدید می‌آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه‌ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به ظهور مستقر تبدیل می‌شود و اگر قرینه‌ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می‌شود. [۱]
به بیان دیگر، ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه‌ای بر خلاف آن، منعقد می‌شود و در صورت وجود قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی‌گردد، اما در صورت وجود قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می‌شود، ولی حجت نیست.
پانوشت
منابع
- اصول الفقه جلد 2 : صفحه 135
- المعجم الاصولی : صفحه 732
- المعجم الاصولی : صفحه 724
- فرهنگ نامه اصول فقه