مفسّران طبقه هفتم
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
مفسّران طبقه هفتم : مفسّران شیعی طبقه هفتم
نهضت علمی شیعه که از قرن هفتم و هشتم هجری آغاز شده بود، در قرن یازدهم به اوج خود رسید و زمینه تحول زیربنایی در تفسیر را پدید آورد. مفسران این طبقه، شخصیت‌های مشهور و بزرگی هستند؛ همچون:
1. سید حیدر آملی (م بعد از 878 ق) ، صاحب کتاب ~جامع‌الأسرار~.
2. میرزا ابراهیم صدر شیرازی (م 1007 ق) نویسنده ~عروة‌الوثقی~.
3. ملاّصدرا (م 1050ق) نویسنده ~أسرار الآیات~.
4. مولی محمدرضا بن عبدالحسین نصیری طوسی (زنده تا سال 1073 ق) ، مؤلف تفسیر ~الأئمّة لهدایة‌الأُمّة~.
5. بهاءالدین شریف لاهیجی (زنده تا 1088 ق) صاحب ~تفسیر لاهیجی~.
6. ملاّمحسن فیض کاشانی (م 1091 ق) مؤلف ~تفسیر صافی~.
7. سید هاشم بحرانی (م 1107ق) مؤلف تفسیر ~البرهان فی تفسیر القرآن~.
8. شیخ عبدعلی حویزی شیرازی (م 1112 ق) نگارنده تفسیر ~نورالثقلین~.
9. قاضی محمد ابراهیم (م 1160 ق) مؤلف ~تفسیرالقرآن~.
10. سید عبدالله شُبّر (م 1242 ق) صاحب کتاب ~تفسیر شُبّر~.
برای مفسّران اهل‌سنّت در تقسیم‌بندی علامه طباطبایی (ره) بیش از شش طبقه ذکر نشده است.