صفت نَبْر

توضیح مفهومی

صفت نَبْر : ادا شدن حرف با شدت، سنگینی و بلندی؛ از صفات فرعی حروف

«نَبر» یعنی بلند کردن صدا پس از پستی آن. «نبر» از نظر تجوید، یکی از صفات فرعی یا غیرمتضاد و عارضی حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدّت، سنگینی و بلندی ادا می‌شود.

به همزه که این صفت را دارد، «حرف منبور» گویند که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی‌ها آن را تسهیل می‌کنند؛ یعنی بینا‌بین می‌خوانند؛ نه همزه تمام و نه اَلِف تمام.

برخی می‌گویند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفته‌اند که نبر به معنای بلندی، و همزه بلندترین حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندی و پهنی میل می‌کند. پس به‌منظور تخفیف، به تسهیل قرائت می‌کنند؛ مانند: یشاء، أنباء و أنبئهم.

نیز ر.ک:حرف منبور.

منابع

1. مجله مبین : صفحه 875
2. دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی : صفحه 2
3. سر البیان فی علوم القرآن : صفحه 174
4. تجوید استدلالی : صفحه (145-147)
5. التحدید فی الاتقان و التجوید : صفحه 120
6. الدراسات الصوتیة عند علماء التجوید : صفحه 324
7. محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة : صفحه 875

اصطلاح‌نامه

اعم

صفات فرعی ( علوم قرآنی )

وابسته

حرف منبور

منابع

• التحدید فی الاتقان و التجوید : صفحه 120
• الدراسات الصوتیة عند علماء التجوید : صفحه 324
• تجوید استدلالی : صفحه (145-147)
• حلیة القرآن قواعد تجوید مطابق با روایت حفص از عاصم جلد 2 : صفحه 61
• دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی : صفحه 2
• سر البیان فی علوم القرآن : صفحه 174
• مجله مبین : صفحه 875
• محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة : صفحه 875