عملکردها

تعتعه شاهد

از دانشنامه علوم اسلامی

توضیح مفهومی

تَعتَعه: درماندگی و تردید در سخن.

تعتعه در اصل به معنای سردرگمی و درماندگی هنگام سخن گفتن است؛

________________________________________

522

لیکن در کلمات فقها با اضافه به شاهد به کار رفته و مراد از تعتعه شاهد آن است که بر اثر سخنی که قاضی در اثنای شهادت وی گفته است، شاهد دچار سردرگمی، تردید و یا اشتباه شود؛ در نتیجه شهادت، آن‏گونه که مورد نظر وی بوده ادا نگردد - خواه در نهایت شهادت پذیرفته شود یا ردّ گردد - و یا آنکه در ادامه گواهی شاهد، قاضی سخنی بگوید که شاهد، آن را تتمّه و مکمّل گواهی خود قرار دهد؛ به‏گونه‏ای که اگر آن تتمّه در ادامه شهادت نمی‏آمد، شاهد یا دچار تردید و سر در گمی می‏شد و یا شهادتش را به‏گونه‏ای دیگر به پایان می‏برد. این عنوان در باب قضاء به کار رفته است.

بر قاضی سخن گفتن در اثنای شهادت، به کلامی که موجب تعتعه شاهد گردد، حرام است، بلکه بر او واجب است تا پایان شهادت سکوت کند. 1

1. الروضة البهیة 91 /3؛ جواهر الکلام 129 /40.

منابع

  1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 521

اصطلاح‌نامه

اعم

احکام شهادت، شک ( تردید )

وابسته

مداخله در شهادت

منابع

  • جواهرالکلام فی شرح الشرایع الاسلام جلد 40 : صفحه 129
  • فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 521