تعتعه شاهد
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
تَعتَعه: درماندگی و تردید در سخن.
تعتعه در اصل به معنای سردرگمی و درماندگی هنگام سخن گفتن است؛
________________________________________
522
لیکن در کلمات فقها با اضافه به شاهد به کار رفته و مراد از تعتعه شاهد آن است که بر اثر سخنی که قاضی در اثنای شهادت وی گفته است، شاهد دچار سردرگمی، تردید و یا اشتباه شود؛ در نتیجه شهادت، آنگونه که مورد نظر وی بوده ادا نگردد - خواه در نهایت شهادت پذیرفته شود یا ردّ گردد - و یا آنکه در ادامه گواهی شاهد، قاضی سخنی بگوید که شاهد، آن را تتمّه و مکمّل گواهی خود قرار دهد؛ بهگونهای که اگر آن تتمّه در ادامه شهادت نمیآمد، شاهد یا دچار تردید و سر در گمی میشد و یا شهادتش را بهگونهای دیگر به پایان میبرد. این عنوان در باب قضاء به کار رفته است.
بر قاضی سخن گفتن در اثنای شهادت، به کلامی که موجب تعتعه شاهد گردد، حرام است، بلکه بر او واجب است تا پایان شهادت سکوت کند. 1
1. الروضة البهیة 91 /3؛ جواهر الکلام 129 /40.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 521