اطلاق فاعل بر مفعول
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
اطلاق فاعل بر مفعول : ذکر صیغه اسم فاعل و اراده اسم مفعول؛ از اقسام مجاز لغوی
به‌کاربردن صیغه‌ای به جای صیغه دیگر، از اقسام مجاز لغوی می‌باشد که یکی از انواع آن «اطلاق اسم فاعل بر اسم مفعول» است؛ مانند:
1. «فَلَمَّا جَاءتْهُمْ آیَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ»؛ «و هنگامی که آیات روشنگر ما به سویشان آمد گفتند این سحری آشکار است» (نمل// 13) . «مبصرة» اسم فاعل است که به معنای اسم مفعول به کار رفته است.
2. «خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ»؛ «از آب جهندهای خلق شده» (طارق// 6) . «دافق» در آیه شریفه، اسم فاعل است و به معنای اسم مفعول آمده است.
«دافق» به معنای جهاننده و «مدفوق» به معنای جهیده شده است. انسان از آب جهیده آفریده شده است.
منابع
اصطلاح‌نامه
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه اطلاق فاعل بر مفعول به زیرصفحه اطلاق فاعل بر مفعول/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.