امر ( غیر طلب )
از دانشنامه علوم اسلامی
بر روی "◄" کلیک کنید)
توضیح مفهومی
امر: لفظ مشترک بین معنای طلب و غیر آن.
از آن در اصول فقه، مباحث الفاظ سخن رفته و مباحث گوناگونی پیرامون مادّه و هیئت و نیز اقسام آن مطرح شده است.
مادّه امر: واژه أمر ' أ م ر ' میان معنای طلب (درخواست) و غیر طلب از سایر معانی که امر در آن‌ها استعمال می‌شود - مانند فعل، شیئ و شأن - مشترک لفظی (--' اشتراک) است، لیکن در این که سایر معانی غیر طلبی به معنای فعل بر می‌گردد یا به شأن و یا به شیئ، اختلاف است. در این جا معنای اول امر مورد بحث است.
مراد از طلب، ابراز اراده و خواست با گفتار، نوشتار و یا اشاره و مانند این‌ها است. بنا بر این، صرف اراده و رغبت بدون ابراز آن، طلب نامیده نمی‌شود.
از امر به معنای طلب، فعل و اسم مشتق می‌شود - مانند ' أَمَرَ، یَأمُرُ، آمِر و مَأمور ' - لیکن امر به معانی دیگر (فعل، شیئ و شأن) جامد است و چیزی از آن مشتق نمی‌شود. جمع امری به معنای طلب، ' أوامر ' و جمع آن به معانی غیر طلب، ' اُمور ' است.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 1 : صفحه 657
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «امر ( غیر طلب )» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:
اخص
وابسته
- اهتمام به امور مسلمین ( فقه )، تزاحم در امور مولّی علیه، تزاحم نگاه به نامحرم با امر مهم، تعلیق اقامت، تعیین مدت بیع نسیه، تلف رهن، دیوان مرصدین، رشوه برای امر حرام، رشوه برای امر مباح، رشوه برای امر مشترک، شهادت به امور غیر متعارف، قسم بر امر دنیوی، مس ( لمس )، نیت وضو با ضم منافی، وصیت کافر بر امور خیر