مصدر ( اصول فقه )

توضیح مفهومی

مصدر ( اصول فقه ) : اسم دلالت کننده بر حَدَث

مصدر، اسمی است که بر حدث دلالت می‌کند، و به نظر مشهور علمای نحو، فعل از آن گرفته می‌شود (اصل کلام است) .

مصدر هر فعلی همانند فعل خود عمل می‌کند؛ یعنی در صورتی که فعل آن لازم باشد، به فاعل خود اضافه می‌شود و اگر فعل آن متعدی باشد به فاعل اضافه شده و مفعول آن منصوب خوانده می‌شود، مثل: ' عجبت من ضرب زید بکرا '.

نکته:

در علم اصول از مصدر در مباحثی هم چون وضع و مشتق بحث می‌شود.

نیز ر.ک:وضع مصدر.

منابع

1. کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم جلد 2 : صفحه 825
2. فرهنگ معارف اسلامی جلد 4 : صفحه 248
3. کتاب التعریفات : صفحه 95
4. فرهنگ نامه اصول فقه

اصطلاح‌نامه

وابسته

اسم مصدر، هیئت مصدر، وضع مصدر

نمایه‌های موضوعی

جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).

برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه مصدر ( اصول فقه ) به زیرصفحه مصدر ( اصول فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.

منابع

• اجود التقریرات جلد 1 : صفحه 62، 72، 246
• انوار الاصول جلد 1 : صفحه 161، 206
• بحوث فی علم الاصول جلد 1 : صفحه 306
• تسدید الاصول جلد 1 : صفحه 83
• تهذیب الاصول جلد 1 : صفحه 56
• حقایق الاصول جلد 1 : صفحه 100
• فرهنگ معارف اسلامی جلد 4 : صفحه 248
• فوائد الاصول جلد 1 : صفحه 96، 101
• کتاب التعریفات : صفحه 95
• کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم جلد 2 : صفحه 825
• مقالات الاصول جلد 1 : صفحه 189
• منتقی الاصول جلد 1 : صفحه 334