حفظ قرآن ( فقه )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
از بر کردن قرآن براساس روایات، از بزرگترین نعمت‌های الهی است که با هیچ نعمتی قابل مقایسه نیست. قلبی که ظرف قرآن باشد هیچگاه عذاب نمی‌شود و انسانی که درباطن و درون او قرآن نباشد مانند خانه خراب ااست. حافظ قرآن، حامل قرآن است و حامل قرآن جزء اشراف است محمد (ص) بوده و جزء عرفای اهل بهشت است. وحافظی که عامل به قرآن باشد در قیامت با انبیا و اولیای الهی و سفرای پروردگار خواهد بود.
البته این همه عظمت برای حفظ تنها حروف وکلمات قرآن نیست بلکه علاوه بر آن باید حافظ حدود و عامل به محتوای قرآن باشد. امام صادق (ع) درحدیثی می‌فرماید: قاریان قرآن سه دسته‌اند: عده‌ای برای کسب ثروت از ملوک و فخر فروشی بر مردم قرآن می‌خوانند، اینها اهل آتش‌اند و عده‌ای نیز حروف قرآن را حفظ نموده ولی حدود آن را ضایع نمودید، اینها اهل آتش‌اند. وعده‌ای هم قرآن می‌خوانند. و به همه دستورات آن عمل می‌کنند و حلال آن را حلال، وحرام آن را حرام می‌دانند، اینها کسانی هستند که خداوند آنها را از گمراهی نجات داده و از اهل بهشتند و درباره هر کس که بخواهند شفاعت می‌کنند.
حافظ قرآن با حفظ آیات همسو با آیات قرانی میشود و قرآن شریف درعمق جان او نفوذ میکند و نوع نگرش او رابه هستی و آفرینش عوض میکند. همچنین موجب تسریع دریادگیری مفاهیم قرآنی میشود. اولیاء دین و در راس آنها پیامبر (ص) و امامان معصوم نیز عنایت خاصی به حفظ قرآن توسط صحابه و مسلمین داشتند. پیامبر (ص) صحابه راتشویق به حفظ قرآن می‌کرد و در زمان آن حضرت مرکزی نیز جهت تعلیم وحفظ قرآن تشکیل شد.
بعضی از مولفان علوم قرآنی مثل سیوطی، حفظ قرآن را واجب کفایی دانسته‌اند.
اصطلاح‌نامه
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه حفظ قرآن ( فقه ) به زیرصفحه حفظ قرآن ( فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.