شهرت فتوایی در فقه منصوص
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
شهرت فتوایی در فقه منصوص : شهرت فتوایی در مسئله فقهی، مستند به نصّ موجود
مسائلی از فقه را که در مورد آنها نص وجود دارد، در صورتی که فتوای فقها به مضمون روایت و با الفاظ آن صادر شده باشد، شهرت فتوایی در فقه منصوص می‌گویند.
توضیح:
شهرت فتوایی، به اعتبار مسائل مورد فتوا و چگونگی فتوا دادن، به ' شهرت فتوایی در فقه منصوص ' و ' شهرت فتوایی در فقه مستنبط ' تقسیم گردیده است.
نظر به این که قدمای اصحاب هم چون مرحوم ' شیخ مفید، شیخ صدوق و شیخ طوسی ' اجتهاد را به طور محدود به کار می‌گرفتند و تنها در مورد مسایلی که روایتی درباره آنها وجود داشته، طبق مضمون روایت فتوا می‌دادند _ به این شکل که در فتوای خود، متن روایت را ذکر کرده و سند آن را حذف می‌نمودند _ به این گونه مسائل ' فقه منصوص ' می‌گفتند و شهرت درباره آنها به ' شهرت فتوایی در فقه منصوص ' معروف شده است.
چون این شهرت در حقیقت از مصادیق شهرت عملی است، برخی از فقها تنها این نوع شهرت را حجت دانسته‌اند.
منابع
- المحصول فی علم الاصول جلد 3 : صفحه (212-215)
- انوارالهدایة فی التعلیقة علی الکفایة جلد 1 : صفحه 261
- فرهنگ نامه اصول فقه
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «شهرت فتوایی در فقه منصوص» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید: