دواعی استعمال

توضیح مفهومی

دواعی استعمال : انگیزه‌های استعمال لفظ توسط متکلّم

دواعی استعمال، به معنای انگیزه هایی است که متکلم را وادار می‌کند لفظ را برای افاده معنایی به کار برد.

به طور کلی، انگیزه اصلی هر استعمالی، تفهیم و تفهم و ایجاد ارتباط با دیگران می‌باشد. این عنوان کلی بر افراد و مصادیق بی شماری صادق است؛ برای مثال، برخی معتقدند صیغه امر فقط در معنای طلب یا بعث استعمال شده و سایر معانی همچون تهدید، تعجیز و غیره در حقیقت انگیزه‌های استعمال می‌باشد.

نکته:

در این فرهنگ نامه، به تبعیت از اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح ' دواعی استعمال ' معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می‌شود.

نیز ر.ک:دواعی امر.

منابع

1. نهایة الافکار جلد 1 : صفحه 105
2. فرهنگ نامه اصول فقه

اصطلاح‌نامه

مترادفات

از واژه «دواعی استعمال» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:

غایت استعمال

وابسته

استعمال الفاظ

منابع

• نهایة الافکار جلد 1 : صفحه 105