امر مطلق ( اصول فقه )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
امر مطلق ( اصول فقه ) : امر به چیزی بدون مشروط بودن به چیز دیگر
امر مطلق، امری است که تعلق آن به مأمورٌ به، مشروط به وجود چیز دیگری نیست. برای مثال، تعلق امر به حج، مشروط به پیمودن مسافت تا مکه نمی‌باشد.
یک امر ممکن است نسبت به چیزی مطلق و نسبت به چیزی دیگر مشروط باشد؛ برای مثال، تعلق امر به حج، نسبت به پیمودن مسافت تا مکه، مطلق، اما نسبت به استطاعت، مشروط است.
نکته:
اگر امری به طبیعت به طور مطلق ـ با صرف نظر از هر خصوصیت یا قیدی خارج از آن - تعلق گیرد، به آن نیز ' امر مطلق ' می‌گویند. چنین امری تمامی افراد مأمورٌ به را به صورت بدلیت شامل می‌گردد؛ یعنی هر یک از افراد مأمورٌ به که انجام شود امر ساقط می‌گردد، مثل: ' صلّ ' که در آن، امر به طبیعت نماز، صرف نظر از قید مرّة یا تکرار، فور یا تراخی و یا هر قید دیگری تعلق گرفته است.
نیز ر.ک:واجب مطلق ( اصول فقه ).
منابع
- معارج الاصول : صفحه 74
- معارج الاصول : صفحه 65
- اصول الفقه جلد 2 : صفحه 156
- المحصول فی علم اصول الفقه جلد 2 : صفحه 251
- المحصول فی علم اصول الفقه جلد 2 : صفحه 107
- الوافیة فی اصول الفقه : صفحه 81
- تمهید القواعد : صفحه 129
- اصول الفقه جلد 1 : صفحه 91
- اصول الفقه جلد 1 : صفحه 87
- فرهنگ نامه اصول فقه
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «امر مطلق ( اصول فقه )» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه امر مطلق ( اصول فقه ) به زیرصفحه امر مطلق ( اصول فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.