شهرت فتوایی در فقه مستنبط
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
شهرت فتوایی در فقه مستنبط : شهرت فتوایی در مسئله فقهیِ فاقد نصّ خاص
شهرت فتوایی، در مسائلی از فقه که نص خاصی در مورد آنها وجود ندارد و تنها با استفاده از قواعد و ضوابط کلی حکم آنها استنباط می‌شود، شهرت فتوایی در فقه مستنبط نامیده می‌شود، مانند: شهرت جواز نماز خواندن در لباس مشکوک، که فتوای جواز آن از زمان مرحوم ' میرزای شیرازی ' شهرت یافته و قبل از آن، شهرت در عدم جواز بوده است.
توضیح:
فقهای متأخر شیعه دامنه اجتهاد را گسترش داده و حکم مسائلی را که درباره آنها نص وجود نداشت به کمک قواعد و ضوابط کلی استخراج می‌نمودند، که به این مسائل، فقه مستنبط، و به شهرت فتوایی در آنها شهرت فتوایی در فقه مستنبط می‌گویند.
برخی، این نوع شهرت را حجت نمی‌دانند، ولی شهرت در فقه منصوص را به دلیل کشف از نظر معصوم (ع) حجت می‌دانند.
نکته:
در مسائل تفریعی یا فقه مستنبط، وجود یا عدم شهرت مساوی است و فقیه وظیفه دارد تنها دلیل را بررسی نماید.
نیز ر.ک:فقه مستنبط، شهرت فتوایی متأخرین، شهرت فتوایی در فقه منصوص.
منابع
- المحصول فی علم الاصول جلد 3 : صفحه 212
- انوارالهدایة فی التعلیقة علی الکفایة جلد 1 : صفحه 261
- فرهنگ نامه اصول فقه
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «شهرت فتوایی در فقه مستنبط» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید: