حکیم ( قرآن )

توضیح مفهومی

حکیم ( قرآن ) : یکی از اوصاف قرآن

«حکیم» در پنج آیه به صورت صفت برای قرآن آمده است:

1. «ذَلِکَ نَتْلُوهُ عَلَیْکَ مِنَ الآیَاتِ وَالذِّکْرِ الْحَکِیمِ» (آل‌عمران// 58) .

2. «یس وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ» (یس// 1) .

3و4. «تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْحَکِیمِ» (لقمان// 2؛ یونس// 1) .

5. «وَإِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَیْنَا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ» (زخرف// 4) .

«حکیم» در لغت به معنای صاحب حکمت و محکم و استوار است.

برای وصف قرآن به «حکیم» ادله‌ای برشمرده‌اند:

1. این کتاب عزیز، مشتمل بر معارف یقینی (حکمت نظری) یا دستورهای حکیمانه (حکمت عملی) و یا هردوی آن‌ها است.

2. آیات قرآن به‌دلیل نظم شگفت‌آور، معانی تازه و اسلوب بیان، محکم و استوارند؛ به‌طوری که از تبدیل، تحریف، اختلاف و تباین محفوظ مانده‌اند.

3. حکیم به معنای حاکم بین حق و باطل یا حاکم به حلال و حرام و بهشت و دوزخ برای مطیع و عاصی است.

جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).

برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه حکیم ( قرآن ) به زیرصفحه حکیم ( قرآن )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.