مأمور ( اصول فقه )

توضیح مفهومی

مأمور ( اصول فقه ) : شخص امر شده به انجام کاری

مأمور، کسی را می‌گویند که فرمانی خطاب به او صادر شود و به انجام کاری وادار گردد.

در شرع، مأمور همان مکلف است که در صورت وجود شرایط تکلیف، چه شرایط عمومی (هم چون: عقل، بلوغ، قدرت، علم و اختیار) و چه سایر شرایطی که شارع آن را در مواردی خاص معتبر دانسته است (مانند: رشد در معاملات) خطاب شارع متوجه او می‌گردد.

منابع

1. فرهنگ معارف اسلامی جلد 1 : صفحه 292
2. اصول فقه : صفحه 27
3. فرهنگ نامه اصول فقه

اصطلاح‌نامه

وابسته

آمر، اوامر ( اصول فقه )، مأمورٌبه

نمایه‌های موضوعی

جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).

برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه مأمور ( اصول فقه ) به زیرصفحه مأمور ( اصول فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.

منابع

• اصول فقه : صفحه 27
• الاحکام فی اصول الأحکام جلد 1 : صفحه 133
• القواعد و الفوائد جلد 2 : صفحه 204
• المحصول فی علم اصول الفقه جلد 2 : صفحه 16، 255، 266، 271
• تسدید الاصول جلد 1 : صفحه 147
• عدة الاصول (ط.ق) جلد 2 : صفحه 92، 93
• فرهنگ معارف اسلامی جلد 1 : صفحه 292
• فقه الصادق (ع) جلد 13 : صفحه 244، 247، 270
• کفایة الاحکام : صفحه 83
• معارج الاصول : صفحه 75، 76
• منهاج الصالحین جلد 1 : صفحه 351، 374