قاعده استحاله تأثیر معدوم در موجود

توضیح مفهومی

قاعده استحاله تأثیر معدوم در موجود : منشأ اثر نبودن عدم و امر عدمی

قاعده استحاله تأثیر معدوم در موجود، قاعده‌ای فلسفی است و بیان می‌کند که هر اثری در جهان هستی مربوط به ' وجود ' بوده و ' عدم ' چیزی نیست که منشأ اثر باشد. بنابراین، چیزی که موجود نشده محال است اثر داشته باشد.

این قاعده در اصول فقه در موارد مختلفی مطرح شده است، از جمله در بحث ' واجب معلق ' و ' مقدمه متأخر '.

نکته:

در این مورد، شعر معروفی وجود دارد:

ذات نایافته از هستی بخش کی تواند که شود هستی بخش

کهنه ابری که بود زآب تهی ناید از وی صفت آب دهی.

منابع

1. دروس فی علم الاصول جلد 2 : صفحه 233
2. فرهنگ نامه اصول فقه

اصطلاح‌نامه

وابسته

شرط متأخر ( اصول فقه )، شرط متقدم ( اصول فقه )

منابع

• دروس فی علم الاصول جلد 2 : صفحه 231، 233