بیداء

توضیح مفهومی

بَیداء ) ذاتُ الجَیْش(: سرزمینی بین مدینه و مکّه در یک میلی ذوالحُلَیْفَه به طرف مکّه.

علّت نام گذاری آن به بیداء و ذات الجیش، نابود شدن لشکر سفیانی در این مکان می‏باشد؛ بدین جهت در شمار مکانهایی قرار گرفته که بر آنها غضب شده است. از این عنوان در بابهای صلات و حج سخن رفته است.

صلات: نماز خواندن در بیداء مکروه است. 1

حج: در اینکه افضل برای حاجی‏ای که از راه مدینه به مکّه می‏رود تأخیر تلبیه) ر تلبیه (تا بیداء است یا افضل آن است که پیش از رسیدن به بیداء صدا را به تلبیه بلند نکند و چون به بیداء رسید بلند تلبیه گوید و نیز در اینکه افضلیت تنها به کسی که سواره به حج می‏رود اختصاص دارد یا شامل پیاده نیز می‏شود، اختلاف است. برخی، افضلیتِ گفتن تلبیه از بیداء را مربوط به تلبیه مستحب دانسته‏اند نه واجب؛ بدین معنا که گفتن

________________________________________

161

تلبیه مستحب پیش از رسیدن به بیداء کراهت دارد. 2

1. جواهر الکلام 278 /18. 2 349 /8؛ مستمسک العروة 416 - 411 /11؛ معتمد العروة 547 - 543 /2.

منابع

1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 160

اصطلاح‌نامه

مترادفات

از واژه «بیداء» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:

ذات الجَیش

اعم

حجاز

وابسته

نماز در بیداء

نمایه‌های موضوعی

جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).

برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه بیداء به زیرصفحه بیداء/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.

منابع

• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 160