ایماء ( علوم قرآنی )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
ایماء ( علوم قرآنی ) : کنایه با وسائط کم، و ارتباط روشن بین لازم و ملزوم
«ایماء» در لغت به معنای اشاره، و در اصطلاح، کنایه‌ای است با وسائط اندک و روشنی ارتباط (تلازم بین لازم و ملزوم) که بی هیچ تعریضی مستقیماً بر معنای مقصود دلالت می‌کند؛ گویا به سوی آن معنا اشاره می‌شود؛ مانند: «وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِن کَانَ کَبُرَ عَلَیْکُم مَّقَامِی وَتَذْکِیرِی بِآیَاتِ اللّهِ»؛ «و خبر نوح را بر آنان بخوان آنگاه که به قوم خود گفت: ای قوم من اگر ماندن من (در میان شما) و اندرز دادن من به آیات خدا بر شما گران آمده است» (یونس// 71) . «مقام» به حسب لغت، اسم مکان است؛ ولی در این آیه، ایماء و کنایه از خود حضرت نوح (ع) است.
برخی ایماء و اشاره را به یک معنا گرفته‌اند.
نیز ر.ک:اشاره.
منابع
- اسالیب البیان فی القرآن : صفحه 786
- التمهید فی علوم القرآن جلد 5 : صفحه (333-334)
- مباحث فی علوم القرآن : صفحه 330
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «ایماء ( علوم قرآنی )» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:
اعم
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه ایماء ( علوم قرآنی ) به زیرصفحه ایماء ( علوم قرآنی )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.