اذن دهنده

توضیح مفهومی

. اذن دهنده: در اذن دهنده چند چیز شرط است:

یک - مالک بودن، خواه مالک حقیقی (خداوند متعال) یا اعتباری (سایر مالکان) و یا به منزله مالک باشد همچون ولیّ (--' ولایت) و وکیل.

دو - اهلیّت در تصرف داشتن؛ بدین معنا که عاقل، بالغ، رشید (غیر سفیه) و آزاد (غیر برده) باشد.

سه - محجور نبودن (--' حجر) . بنا بر این، اذن مُفَلَّس - پس از حکم حاکم شرع به افلاس وی - نسبت به تصرف در اموالی که متعلّق حق طلبکار باشد، نافذ نیست؛

چهار - در اذن دادن مختار باشد نه مُکرَه (--' اکراه) . اذن مضطر (--' اضطرار) ، صحیح و نافذ است.

پنج - نسبت به مورد اذن صاحب حق باشد. برای مثال، اذن متولّی وقف (--' وقف) در استفاده از موقوفه در قلمرو مفاد وقف، صحیح است.

از واژه «اذن دهنده» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید: