مدّ صله
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
مدّ صله : مدّ حاصل از وقوع «ها» ی ضمیر مذکر در آخر کلمه
«مدّ صله» هنگامی پدید می‌آمد که «ها»ی ضمیر غایب مفرد مذکر، مضموم یا مکسور در آخر کلمه بیاید و قبل و بعد آن نیز حرف متحرک باشد؛ مانند: «إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبِیرٌ بَصِیرٌ» (شوری// 27) که «إنَّهُو بِعبادهِی خبیر» خوانده می‌شود.
حال اگر پس از آن همزه قرار نگیرد، این حرف مدّ به صورت مدّ قصر خوانده خواهد شد (مانند مثال گذشته) ؛ ولی اگر پس از آن همزه قرار گیرد، این مدّ به مدّ جایز منفصل تبدیل می‌شود؛ مانند: «یحاوره أنا» و «قالوا أئنّا».
منابع
- حق التلاوة : صفحه 233
- عمدة البیان فی تجوید القرآن : صفحه 195
- قواعد التجوید و الالقاء الصوتی : صفحه 451
- الموسوعة علی البحث المفید فی التجوید : صفحه 120