لحن قرآن
از دانشنامه علوم اسلامی
بر روی "◄" کلیک کنید)
توضیح مفهومی
لحن قرآن : خطای در قرائت به لحاظ اِعراب و مخارج و حروف
«لحن» عبارت است از خطا و میل (انحراف) از درستی قرائت، در اعراب، مخارج و صفات حروف. بعضی گفته‌اند لحن در قرآن یعنی طولانی کردن صدا در جایی که باید کوتاه خوانده شود، و کوتاه خواندن در جایی که باید تطویل شود.
لحن بر دو قسم است:
1. لحن جلی: خطایی است که بر لفظ عارض می‌شود و عرف (عرف قاریان) را مخدوش می‌کند؛ خواه به معنا آسیب برساند یا نرساند. این گونه لحن را «جلی» گفته‌اند؛ چون آشکار و پیدا است.
لحن جلی نیز بر دو گونه است:
أ. این که خطا در اعراب باشد؛ مثلاً کسی «انعمت» را به کسر «ت» بخواند؛
ب. این که خطا در حروف باشد؛ مثلاً کسی «انعمت» را «العمت» بخواند، روشن است که این لحن در قرائت قرآن حرام است.
2. لحن خفی: خطای عارض بر لفظ است که به عرف قاریان خدشه وارد کند؛ ولی به معنا آسیب نرساند. این گونه لحن را فقط خواص می‌دانند؛ لذا آن را لحن «خفی» گفته‌اند؛ مثل: خواندن ضمه به شکل کسره یعنی ضمه تلفظ کند، ولی لب‌ها به حالت ادای ضمه در نیاید (غنچه نشود).
منابع
- الاتقان فی علوم القرآن جلد 1 : صفحه 346
- محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة : صفحه 811
- حق التلاوة : صفحه (53-57)
اصطلاح‌نامه
اخص
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه لحن قرآن به زیرصفحه لحن قرآن/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.