ابتدای کافی
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
ابتدای کافی : شروع قرائت از عبارت دارای معنای مستقل، با ارتباط لفظی یا معنوی با ماقبل
«ابتدای کافی» از گونه‌های ابتدای جایز، و عبارت است از ابتدا کردن به چیزی که با ماقبل خود فقط از جهت معنا ارتباط دارد؛ مانند: «خَتَمَ اللّهُ عَلَی قُلُوبِهمْ وَعَلَی سَمْعِهِمْ»؛ «خداوند بر دلهای آنان و بر شنوایی ایشان مهر نهاده» (بقره// 7) . در اینجا ابتدای به «ختم» گرچه خوب است، ولی از نظر معنا با قبل از خود مرتبط است.
و مانند وقف بر «إِنِّی جَاعِلٌ فِی الأَرْضِ خَلِیفَةً» و ابتدای به «قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا» در آیه: «وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلاَئِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الأَرْضِ خَلِیفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَیَسْفِکُ الدِّمَاء» (بقره// 30).