ابتدای حسن
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
ابتدای حسن : شروع به قرائت از عبارت دارای معنای مستقل، با ارتباط شدید به ماقبل
«ابتدای حسن» از گونه‌های ابتدای جایز و عبارت است از ابتدای به چیزی که معنای آن کامل است، ولی با ما قبل خویش ارتباط شدید دارد؛ مانند ابتدا کردن به عبارت: «هُدًی لِّلْمُتَّقِینَ» (بقره// 1) . این آیه با قبل خود (ذَلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ) ارتباط شدید دارد. و مثل وقف بر «الْحَمْدُ لِلَّهِ» و ابتدای به ما بعد آن در آیه: «الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» (فاطر// 1).