اطلاق محلّ بر حالّ
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
اطلاق محلّ بر حالّ : ذکر محلّ و اراده حالّ؛ از اقسام مجاز لغوی
«اطلاق محلّ بر حالّ»- از اقسام مجاز لغوی- یعنی نامیدن چیزی به نام مکانی که درآن قرار دارد؛ برخی آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محلیت» تعبیر کرده‌اند؛ مانند:
1. «بِیَدِهِ الْمُلْکُ» (ملک// 1) که برای بیان قدرت، به «ید» تعبیر آورده است.
2. «لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ یَفْقَهُونَ بِهَا» (اعراف// 179) که برای «عقل» به «قلب» تعبیر آورده شده است.
3. «الَّذِینَ قَالُواْ آمَنَّا بِأَفْوَاهِهِمْ» (مائده// 41) . در این آیه، افواه (محل زبان) بر زبان (حالّ) اطلاق شده است.
منابع
اصطلاح‌نامه
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه اطلاق محلّ بر حالّ به زیرصفحه اطلاق محلّ بر حالّ/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.