حسد ( فقه )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
حسد
حسد: ناخشنودی از موفقیّت کسی و زوال نعمت او را تمنا کردن. 1
از آن در بابهایی نظیر صلات و شهادات سخن گفتهاند.
حسد از صفات بسیار زشت و از خطرناکترین و بزرگترین گناهان) ر گناه کبیره (و نخستین گناهی است که فرزند آدم) قابیل (بدان مبتلا گردید و بر اثر ابتلای به آن برادرش) هابیل (را کشت. 2 روایات متعددی از حسد با لحنی شدید نکوهش کرده3 و آن را از ریشههای کفر، 4 نابود کننده ایمان، همچون آتش که هیزم را نابود میکند5 و آفت دین6 معرفی کردهاند.
البته بنابر تصریح گروهی، حسد در صورتی که در گفتار یا کردار بروز کند، گناه کبیره به شمار رفته و حرام است و صرف خطور آن در قلب بدون ترتّب اثری بر آن، حرام نمیباشد7) ر حدیث رفع (.
حسد از موانع قبولی نماز شمرده شده است. 8 تظاهر به حسد موجب زوال عدالت) ر عدالت (میگردد؛ در نتیجه شهادت حسود پذیرفته نمیشود. 9
1. رسائل الشهید الثانی) ق (/ 304؛ جواهر الکلام 2 52 /41. رسائل الشهید الثانی) ق (/ 310 و 3 312. وسائل الشیعة 7 366. 6 365. 5 339. 4 368 - 365 /15. الدروس الشرعیة 126 /2؛ مفاتیح الشرائع 25 /2؛ الدرر النجفیة 150 - 149 /3؛ جواهر الکلام 8 53 - 52 /41. مستمسک العروة 9 617 /5. مسالک الافهام 184 /14.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 3 : صفحه 299
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «حسد ( فقه )» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید: