اطلاق حالّ بر محلّ
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
اطلاق حالّ بر محلّ : ذکر لفظ حالّ و اراده محلّ؛ از اقسام مجاز لغوی
یکی از اقسام مجاز لغوی، «اطلاق حالّ بر محل» است که برخی آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه حالیه» یعنی «اطلاق لفظ حال و اراده محل از آن، به سبب ملازمت میان آن دو» تعبیر کرده‌اند؛ مانند:
1. «وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»؛ «و اما سپیدرویان همواره در رحمتخداوند جاویدانند» (آل عمران// 107) .
«رحمت» در اصل به معنای دلسوزی و مهربانی است که در این‌جا مجازاً در معنای بهشت (جایگاه رحمت) به کار رفته است.
2. «بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ» (سبأ// 33) ؛ یعنی «مکر فی اللیل».
منابع
اصطلاح‌نامه
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه اطلاق حالّ بر محلّ به زیرصفحه اطلاق حالّ بر محلّ/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.