عملکردها

تفاوت میان نسخه‌های «اطلاق حالّ بر محلّ»

از دانشنامه علوم اسلامی

 
جز (۱ نسخه واردشده)
 
(بدون تفاوت)

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۵:۵۰

توضیح مفهومی

اطلاق حالّ بر محلّ : ذکر لفظ حالّ و اراده محلّ؛ از اقسام مجاز لغوی

یکی از اقسام مجاز لغوی، «اطلاق حالّ بر محل» است که برخی آن را از علاقات مجاز شمرده‌ و از آن به «علاقه حالیه» یعنی «اطلاق لفظ حال و اراده محل از آن، به سبب ملازمت میان آن دو» تعبیر کرده‌اند؛ مانند:

1. «وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»؛ «و اما سپیدرویان همواره در رحمت‏خداوند جاویدانند» (آل عمران// 107) .

«رحمت» در اصل به معنای دلسوزی و مهربانی است که در این‌جا مجازاً در معنای بهشت (جایگاه رحمت) به کار رفته است.

2. «بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ» (سبأ// 33) ؛ یعنی «مکر فی اللیل».

منابع

  1. البرهان فی علوم القرآن (با حاشیه) جلد 2 : صفحه 282
  2. الاتقان فی علوم القرآن جلد 3 : صفحه 125

اصطلاح‌نامه

اعم

مجاز لغوی ( علوم قرآنی )

وابسته

اطلاق محلّ بر حالّ

نمایه‌های موضوعی

جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).

برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه اطلاق حالّ بر محلّ به زیرصفحه اطلاق حالّ بر محلّ/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.

منابع

  • الاتقان فی علوم القرآن جلد 3 : صفحه 125
  • البرهان فی علوم القرآن (با حاشیه) جلد 2 : صفحه 282
  • البرهان فی علوم القرآن جلد 2 : صفحه 297
  • قرآن ثقل اکبر : صفحه 308