استحقاق ذم ( اصول فقه )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
استحقاق ذم ( اصول فقه ) : صلاحیت شخص برای نکوهش، به سبب عدم التزام به اوامر و نواهی
استحقاق ذم به معنای حکم عقل و عقلا به صلاحیت شخص برای نکوهش می‌باشد؛ یعنی شخصی به خاطر انجام اموری که نزد عقل و عقلا نامطلوب و نکوهیده است، مانند ظلم کردن، سزاوار نکوهش می‌گردد.
ذم در لغت، به معنای نکوهیدن، و در اصطلاح، به معنای سخنی است که بر پایین بودن مقام و رتبه شخص مذموم در نزد نکوهش کننده دلالت می‌کند.
سبب استحقاق ذم، انجام فعل قبیح و ناپسند و اخلال به واجبات است.
نکته اول:
در این که متجری، به خاطر نیت خود مستحق ذم است، اختلافی نیست، ولی در این که علاوه بر آن، مستحق عقوبت نیز می‌باشد، اختلاف است.
نکته دوم:
برخی معتقدند استحقاق ذم یا عین استحقاق عقاب است یا ملازم آن [۱].
پانوشت
منابع
- تحریرالمعالم : صفحه (145-146)
- المحکم فی اصول الفقه جلد 2 : صفحه 167
- شرح اصول فقه جلد 2 : صفحه (82-83)
- بدایع الافکار : صفحه 329
- هدایه المسترشدین فی شرح معالم الدین : صفحه 192
- فرهنگ نامه اصول فقه
اصطلاح‌نامه
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه استحقاق ذم ( اصول فقه ) به زیرصفحه استحقاق ذم ( اصول فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.
منابع
- اصول الفقه جلد 1 : صفحه 228
- اصول الفقه جلد 2 : صفحه 125
- المحکم فی اصول الفقه جلد 2 : صفحه 167
- بدایع الافکار : صفحه 329
- تحریرالمعالم : صفحه (145-146)
- شرح اصول فقه جلد 2 : صفحه (82-83)
- فرائد الاصول جلد 1 : صفحه 9، 12
- کفایة الاصول : صفحه 218
- منتقی الاصول جلد 4 : صفحه 57
- هدایه المسترشدین فی شرح معالم الدین : صفحه 192