تَب

توضیح مفهومی

تَب : علامت دو آیه بودن نزد قرّاء بصره

بین قرّاء در عدد آیات بعضی از سوره‌های قرآن مجید- بدون آنکه در حروف و کلمات آیات زیاده یا نقصانی باشد- اختلاف است. در مورد ابتدای آیه چنان چه میان قرّاء اختلاف باشد برای نشان دادن این اختلاف از رموزی استفاده شده است. از جمله این رموز، علامت «تَب» است که نشان می‌دهد قرّاء بصره آن‌چه را نزد سایر قرّاء یک آیه است دو آیه می‌دانند. مانند آیه سوم سوره توبه که عموم قرّاء آن را یک آیه می‌دانند ولی قرّاء بصره تا: «أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَرَسُولُهُ» را آیه سوم و بعد از آن را آیه چهارم دانسته‌اند. این علامت، بالای آخرین کلمه‌ای که آن را انتهای آیه قبلی می‌دانند گذارده می‌شود.

اما اگر قاریان غیر اهل بصره آنچه را نزد قرّاء بصره یک آیه است دو آیه محسوب کنند از علامت «لَب» استفاده می‌شود.

نیز ر.ک:شماره آیات، رموز شماره آیات.

منابع

1. سر البیان فی علوم القرآن : صفحه (259-260)

اصطلاح‌نامه

یادداشت دامنه

نشانه پایان آیه نزد قاریان بصری

اعم

رموز شماره آیات

منابع

• سر البیان فی علوم القرآن : صفحه (259-260)