اطلاق مصدر بر مفعول
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
اطلاق مصدر بر مفعول : ذکر صیغه مصدر و اراده اسم مفعول؛ از اقسام مجاز لغوی
«اطلاق مصدر بر مفعول» به معنای آوردن مصدر به جای اسم مفعول، و از اقسام مجاز لغوی است؛ مانند:
1. «وَلاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ» (بقره// 255) . در این آیه «علمه» به معنای «معلومه» آمده است.
2. «لَقَدْ جِئْتُمْ شَیْئًا إِدًّاً ** تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنشَقُّ الْأَرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا»؛ «واقعا چیز زشتی را (بر زبان) آوردید. چیزی نمانده است که آسمانها از این (سخن) بشکافند و زمین چاک خورد و کوهها به شدت فرو ریزند» (مریم// 89 و90) .
در این آیه، «هِدّاً» مصدر است که به معنای اسم مفعول (مهدوده) آمده است.
منابع
اصطلاح‌نامه
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه اطلاق مصدر بر مفعول به زیرصفحه اطلاق مصدر بر مفعول/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.