تقوا ( فقه )
از دانشنامه علوم اسلامی
توضیح مفهومی
تقوا
تقوا: پرهیز از گناه.
تقوا صفتی است که انسان را از گناه و نافرمانی خداوند متعال باز میدارد و بر طاعت و بندگی او برمیانگیزد. به شخص متّصف به این صفت متقی گفته میشود. از آن به مناسبت در بابهای اجتهاد و تقلید، صلات و جهاد سخن رفته است.
حکم: صفت تقوا محبوب و ممدوح خداوند است و در قرآن کریم بهترین توشه آخرت دانسته1 و در روایات به آن بسیار سفارش شده است. 2 توصیه به تقوا در خطبه نماز جمعه بر امام جمعه واجب است3) ر نماز جمعه (. درصورت مساوی بودن دو مجتهد از نظر علمی، با تقواتر بودن یکی از آنان از اسباب ترجیح تقلید بهشمار میرود. 4 همچنین پرهیزگارتر بودن در فرض تعدّد امام جماعت و اختلاف نمازگزاران در تقدیم یکی از آنان، جزء اسباب تقدیم و ترجیح شمرده شده است5) ر اورع (.
) ر عدالت (
1. بقره/ 2 197. وسائل الشیعة 3 248 - 240 /15. جواهرالکلام 4 211 /11. العروةالوثقی5 6 /1. جواهر الکلام 366 /13.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (ع) جلد 2 : صفحه 584
اصطلاح‌نامه
مترادفات
از واژه «تقوا ( فقه )» بجای واژه‌های زیر استفاده کنید:
اعم
وابسته
نمایه‌های موضوعی
جستجوی محتوای اطلاعاتی منابع به منظور دستیابی کاربران به موضوع مورد نظر از بین سایر موضوعات، از طریق واژگان کنترل شده(اصطلاح‌نامه).
برای دسترسی به نمایه‌های شامل واژه تقوا ( فقه ) به زیرصفحه تقوا ( فقه )/نمایه‌های موضوعی مراجعه کنید.